Bernard Deheegher overleden

Heel slecht nieuws: Bernard Deheegher is voor velen plotseling, op 13 oktober 2021 op 70-jarige leeftijd overleden. Bernard was 34 jaar in dienst van BelgoFurn en de Belgische hout-, meubel- en textielvereniging Fedustria en heeft in die tijd het Belgische meubel talrijke belangrijke impulsen gegeven.

Het exportsucces van de Belgische meubelindustrie is niet in de laatste plaats te danken aan het onvermoeibare werk van Deheegher, die door insiders in de sector werd beschouwd als een van de deskundigen met de beste connecties in de internationale meubelwereld. Tijdens ontelbare buitenlandse reizen en internationale beurzen legde Bernard Deheegher waardevolle contacten met nieuwe zakenpartners voor de Belgische meubelindustrie. Door zijn altijd open, vriendelijke en voorkomende manier van doen, werd hij ook gewaardeerd als een zeer aangename en betrouwbare gespreks- en zakenpartner.

Een 80-tal vrienden uit de meubelindustrie namen afscheid van Belgofurn-directeur Bernard Deheegher bij zijn pensionering op 24 januari 2018. Onder de gasten op het afscheidsfeest in Deerlijk bevond zich ook Interior Business Magazine Uitgever Richard van der Hak, met wie Bernard Deheegher jarenlang goed bevriend is.

Zijn reactie:

Richard: ‘’Met grote verslagenheid heb ik donderdag kennisgenomen van het droevige nieuws van het overlijden van Bernard. Bernard was een zeer warme en bijzondere persoonlijkheid en bovenal een dierbare vriend.

Bernard was ook een trouwe vriend en ambassadeur van het vakblad, Interior Business Magazine.

Bernard heeft mij de afgelopen 20 jaar ontzettend veel geleerd over de mondiale meubelbranche en met zeer veel plezier heb ik met hem mogen werken aan talloze mediaprojecten ter bevordering van de export. Gedurende die projecten heb ik zijn lieve familie leren kennen en zijn fijne thuisbasis Watou, waar ik vaak heb gelogeerd en onder andere kennis heb genomen van de Belgische bierkeuken.

We hebben in die jaren samen hard gewerkt, gedronken en heel gelachen. De bulderende lach van Bernard was typerend. Zo ook de op zijn tijd ondeugende blik als je chocolaatje bij je koffie was verdwenen. Bernard was een levensgenieter. Bernard was ook een man die het vermogen bezat met zijn charme werkelijk alles in beweging te krijgen. Tegen Bernard was het moeilijk ‘nee’ zeggen. Zowel zakelijk als privé. Als je na een prachtige avond zeer moe was en je bed wilde opzoeken, en Bernard bestelde op de valreep nog even een fles champagne uit Reims, dan ging je echt nog lang niet slapen.

Ook na zijn afscheid in 2018 hielden wij contact. We hielden elkaar tot zeer recent op de hoogte van het wel en wee van onze families waarbij de eindejaar wensen van Bernard altijd weer erg bijzonder waren en zeer amusant om te lezen.

Ik herinner me nog goed de laatste keer dat ik te gast was in Watou en Bernard heerlijk heeft gekookt ter voorbereiding op een heerlijk diner met zijn familie in de tuin. Ook herinner ik me nog goed één van onze laatste lange gesprekken, het was op de laatste editie van de Meubelbeurs in Brussel, aan de bar bij meubelfabrikant ROM. Een fijn en zeer open gesprek over onder andere het wel en wee van ondernemen.

Per mail stuurde hij me vlak voor de zomer nog een mooi compliment over het magazine want Bernard was een zeer attent man. Zijn woorden deden ertoe.

Een andere mooie herinnering is die keer dat Bernard en zijn vrouw Martine bij mij te gast waren in Den Haag en ik met mijn team trots de stad mocht laten zien. Panorama Mesdag en ‘maatjes’ eten op het Binnenhof. Want Bernard was gek op haring.

Nog een mooie herinnering: Nederland speelde ooit de halve finale van het Wereldkampioenschap voetbal tegen Uruguay. Het was in 2010. Ik was die avond weer eens in Watou. We gebruikten die avond een gezellig diner in een fijn etablissement op de grens van Frankrijk. Vroeg gaan eten, maar het liep weer eens uit. Net op tijd voor de tweede helft van dé match arriveerden we bij het huis van Bernard. Als voetbalgek wilde ik die halve finale volgen. Maar Bernard bleek geen tv te hebben… We zijn in Watou op zoek gegaan naar buren met een tv. Uiteindelijk heb ik bij mensen die ik nog nooit had ontmoet staan juichen in de huiskamer. Een dergelijk voorval kon alleen gebeuren als je op stap was met Bernard. Het was voor Bernard de eerste voetbalwedstrijd die hij ooit zag. En waarschijnlijk de laatste.

Naast de meubelen lag zijn hart namelijk veel meer bij zijn échte grote hobby: het Internationaal Gregoriaans Festival van Watou. Dit Festival heeft Bernard vol passie ontwikkeld tot een evenement van wereldklasse.

Ik wil Bernards vrouw Martine en de kinderen Bénédicte en Benoît heel veel kracht en sterkte wensen bij het dragen dit grote verlies.’’

 

——————